Η Σταματίνα Τσιμτσιλή ποζάρει μαζί με τη μητέρα της στις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Η παρουσιάστρια μετά το τέλος του Happy Day για τη σεζόν πήρε τα παιδιά της και πήγε στον επίγειο παράδεισό της, που δεν είναι άλλος από την Πάρο...
H Σταματίνα έχει πει σε συνέντευξή της: «Το κάθε παιδί ζει διαφορετικά. Συνήθως, όταν ζεις κάτι στο σπίτι σου, στη ζωή σου ή σαν παιδί, ή θες να κάνεις κάτι για να αποφύγεις να το ξαναζήσεις ως ενήλικας ή χωρίς να το καταλάβεις, ασυνείδητα, ακολουθείς το ίδιο μοτίβο. Εμένα που ο μπαμπάς μου έφυγε νωρίς από το σπίτι, είχα πάντα όνειρο να κάνω μια οικογένεια και να είναι τα παιδιά με τη μαμά και τον μπαμπά.
Σταματίνα Τσιμτσιλή: Fashion icons οι κόρες της – Πανύψηλες και στιλάτες στην Πάρο
Δεν το έκανα συνειδητά, ασυναίσθητα το είχα ανάγκη. Όταν έχασα τον μπαμπά μου, είχα θυμό του “γιατί να γίνει” και είχα θυμό και με εμένα. Τότε, επειδή ήμουν σε μια ηλικία που δε τα πηγαίναμε και τέλεια εκείνη την περίοδο, είχαμε μια λογομαχία, δεν είχα προλάβει να του πω τα “σ’ αγαπώ”. Ένιωθα τύψεις και ενοχές γιατί ένιωθα ότι έφυγε και η τελευταία συζήτηση που είχαμε κάνει, ήταν πιο έντονη. Αλλά αυτό ήταν κάτι προσωπικό μου.
Εγώ ας πούμε όταν χάθηκε ο μπαμπάς μου, έλεγα στη μητέρα μου “πρέπει να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου”. Η μαμά μου επέλεξε να μην το κάνει. Ήμουν πάνω από 20 χρόνων τότε…».
Η Σταματίνα Τσιμτσιλή ποζάρει μαζί με τη μητέρα της στις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Η παρουσιάστρια μετά το τέλος του Happy Day για τη σεζόν πήρε τα παιδιά της και πήγε στον επίγειο παράδεισό της, που δεν είναι άλλος από την Πάρο...
H Σταματίνα έχει πει σε συνέντευξή της: «Το κάθε παιδί ζει διαφορετικά. Συνήθως, όταν ζεις κάτι στο σπίτι σου, στη ζωή σου ή σαν παιδί, ή θες να κάνεις κάτι για να αποφύγεις να το ξαναζήσεις ως ενήλικας ή χωρίς να το καταλάβεις, ασυνείδητα, ακολουθείς το ίδιο μοτίβο. Εμένα που ο μπαμπάς μου έφυγε νωρίς από το σπίτι, είχα πάντα όνειρο να κάνω μια οικογένεια και να είναι τα παιδιά με τη μαμά και τον μπαμπά.
Σταματίνα Τσιμτσιλή: Fashion icons οι κόρες της – Πανύψηλες και στιλάτες στην Πάρο
Δεν το έκανα συνειδητά, ασυναίσθητα το είχα ανάγκη. Όταν έχασα τον μπαμπά μου, είχα θυμό του “γιατί να γίνει” και είχα θυμό και με εμένα. Τότε, επειδή ήμουν σε μια ηλικία που δε τα πηγαίναμε και τέλεια εκείνη την περίοδο, είχαμε μια λογομαχία, δεν είχα προλάβει να του πω τα “σ’ αγαπώ”. Ένιωθα τύψεις και ενοχές γιατί ένιωθα ότι έφυγε και η τελευταία συζήτηση που είχαμε κάνει, ήταν πιο έντονη. Αλλά αυτό ήταν κάτι προσωπικό μου.
Εγώ ας πούμε όταν χάθηκε ο μπαμπάς μου, έλεγα στη μητέρα μου “πρέπει να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου”. Η μαμά μου επέλεξε να μην το κάνει. Ήμουν πάνω από 20 χρόνων τότε…».
