Αδιανόητα ειλικρινής
και με στόφα εκλεκτού ανθρώπου που εύκολα κανείς διακρίνει την «αλήθεια» του. Αυτός είναι ο Γιάννης Απέργης...
Με πηγαίο ταλέντο, χιούμορ σε μορφή δημιουργικής ανακάλυψης, καθόλου σικέ δηλαδή, ιδανικός συνομιλητής για συζητήσεις μεγάλου μήκους και σε καμία περίπτωση από εκείνους που αφήνουν «επιδερμικά» αποτυπώματα μετά το τέλος κάθε φράσης του.
Γιατί κάθε του φράση έχει νόημα, δεν είναι κλισέ και σίγουρα χωρίς ψήγμα εντυπωσιασμού. Αν και θα μπορούσε, γιατί ο Γιάννης Απέργης ανήκει στη γενιά των πιο ταλαντούχων ηθοποιών της γενιάς του και το ξέρει.Άντεξε μέσα στην κρίση, αφουγκράστηκε τις ανάγκες του κοινού, αποκωδικοποίησε τη δική του ανάγκη για Τέχνη, ασπάστηκε με σεβασμό τα δικά του «θέλω» δίχως να κάνει «εκπτώσεις» και σήμερα πρωταγωνιστεί σε μια από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές παραγωγές, «κρατώντας» ρόλο «κλειδί» ενώ παράλληλα συνεχίζει να κάνει τεράστια επιτυχία στο «Σεσουάρ για δολοφόνους» στο θέατρο Λαμπέτη.
Με υποδέχτηκε στο καμαρίνι του, ζεστός, χαμογελαστός και έτοιμος να ξετυλίξει το «κουβάρι» της ζωής του από τα παιδικά του χρόνια. Δεν ήταν εύκολα, ήταν όμως γεμάτα αγάπη και θαλπωρή με δυο γονείς που εκτίμησαν την ανάγκη του να δημιουργήσει.Σήμερα, όντας ο ίδιος μπαμπάς, έχει τις δικές του αγωνίες και τα δικά του άγχη για την κοινωνία μέσα στην οποία μεγαλώνει ο γιος του.
Έχει όμως δημιουργήσει μια όμορφη οικογένεια με τη σύζυγό του Κατερίνα και μαζί πορεύονται με αγάπη, σεβασμό ο ένας στο πρόσωπο του άλλου και φυσικά με αξίες που θέλουν ο γιος τους να υιοθετήσει στη ζωή.
Πώς ξεκίνησε για σένα το όνειρο της υποκριτικής;
«Υπάρχουν δυο στάδια. Το πρώτο ήταν στο Λύκειο, όπου εκεί ανακάλυψα τη σκηνή. Υπάρχει ένα πανέμορφο θέατρο στο 1ο ΕΠΑΛ Δάφνης και η Λίτσα Τσολάκου (σ.σ. σκηνοθέτις), αφού με είδε στην πρεμιέρα όπου κάτι είχα αυτοσχεδιάσει και είχα κάνει το κοινό να ξεκαρδιστεί στα γέλια, έρχεται, με φιλάει στο μέτωπο και μου λέει «Εσένα αγόρι μου, η δουλειά σου είναι αυτή» και όταν έφτασε η ώρα να δώσω Πανελλήνιες – έδωσα και πέρασα στη Χίο αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να πάω. Μου λέει: «να πας, να την τελειώσεις τη σχολή αλλά θα είσαι δυστυχισμένος, εσύ πρέπει να πας σε δραματική σχολή». Κι έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι».
Οι γονείς σου πώς αντέδρασαν με την απόφασή σου να ασχοληθείς με την υποκριτική;
«Οι γονείς μου πιστεύουν πολύ σε εμένα και στον αδερφό μου. Το θέμα είναι ότι αυτή η κατάσταση στη χώρα μας και στα Βαλκάνια γενικά, γεννά μια αβεβαιότητα, οπότε σου λένε «τράβα αγόρι μου να βρεις μια κανονική δουλειά». Ήξεραν ότι το πάλευα δέκα χρόνια και πίστευαν ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω από αυτό. Μετά μπόρεσα να τους αποδείξω ότι θα τα καταφέρω και νομίζω ότι μέχρι τώρα τους έχω κάνει περήφανους. Ελπίζω αυτή η δουλειά να μου αποφέρει τα έσοδα που θέλω για να μπορώ να τους παρέχω τα πάντα και μια φορά στη ζωή τους κι αυτοί να ζήσουν όπως τους αξίζει. Κι έχω αρχίσει και το καταφέρνω».
